Selecteer een pagina

Ik wil echt niet, maar…

Gehoord in de trein: “Ik wil Wendy écht niet zwart maken hoor, maar laten we eerlijk zijn, ze is natuurlijk geen goede stiefmoeder. Ze zit maar de hele tijd met haar chardonnaytje op de bank en Chantelle kan het zelf uitzoeken.”

Let op als iemand de constructie: ‘ik wil echt niet … hoor, maar… ‘ gebruikt. Dan valt er meestal wat te smullen. ’Ik wil echt niet mopperen hoor, maar… ‘ Of: ‘Ik wil echt niet klagen hoor, maar… ‘ Zo iemand staat natuurlijk te popelen om te mopperen, klagen etc. Heerlijk!

 

Woord van de dag: bijgoochem

De Amsterdamse zender AT5 vroeg onlangs aan de kijkers wat zij het mooiste Amsterdamse woord vinden. Ronald Ockhuysen van het Parool – een man van het woord – maakt in dit fragment de top drie bekend: drijfsijsie (eend), pikketanesie (borrel) en overtuigend op één: bijgoochem.

Bijgoochem is een van oorsprong Jiddisch woord dat wordt gebruikt voor een bijdehand persoon of juist voor een sukkel. Ockhuysen hoorde het bijvoorbeeld op de Ajaxtribune waar fans ‘Hé bijgoochem’, naar een blunderende voetballer riepen.

Bron: Etymologiebank

 

 

Woord van de dag: wobben

‘Krakers wobben UvA om toekomst Spinhuis’, kopt Foliaweb. Op een foto bij het artikel klimt een kraker tegen de gevel van het Spinhuis aan. Zou wobben iets met geveltoerisme te maken hebben?

Nee, zo blijkt. Wobben betekent ‘een verzoek indienen om overheidsinformatie te mogen inzien met een beroep op de Wet Openbaarheid van Bestuur (WOB); een WOB-verzoek indienen; een beroep doen op de Wet Openbaarheid van Bestuur’.

 

(bron: Algemeen Nederlands Woordenboek)

Woord van de dag: dupe

RTL Nieuws besteedde vanochtend aandacht aan Jeugdzorg: veel gemeenten zijn nog niet klaar voor de taken die ze per 1 januari krijgen en kinderen zijn daarvan de dupe.

De dupe is ‘degene die de onaangename gevolgen (m.n. van de lichtvaardige of bedriegelijke handelingen van anderen) ondervindt’, aldus Van Dale.

Een bericht om triest van te worden.

Karin’s Choice

Reisorganisatie Karin’s Choice richt zich op ‘de reisliefhebber die het net even anders wil’. De website kwebbelt over authentieke cultuur en lokale bevolking, dat werk. Je slaapt in een sfeervol boutique hotel of ‘dat knusse pappa en mamma appartement’. Dat wat?

Het moet je aanspreken. Of niet natuurlijk.

Maar afgezien daarvan: u kent de aangrijpende film Sophie’s Choice toch? Meryl Streep kreeg er Oscar voor. Ze speelt een vrouw die moet kiezen wie van haar twee kinderen in Auschwitz vergast wordt. De naam blijft voor velen voorgoed verbonden aan de Holocaust.

Toch was er een paar decennia later dus een reisorganisatie die, op zoek naar een passende naam, uitkwam op ‘Karin’s Choice.’ Is dat nou gewoon slechte smaak of een kwestie van te weinig historisch besef? En moet een reisorganisatie eigenlijk een goede smaak of historisch besef hebben?

Ik vind van wel. Maar ik ben duidelijk ook niet de doelgroep van deze organisatie. Al was het maar omdat je mij voor geen prijs in een ‘knus pappa en mamma appartement’ krijgt.