Vanwege het overlijden van de Italiaanse regisseur Ettore Scola schreef Sylvia Witteman gisteren een ontroerende column in de Volkskrant over Scola’s Una giornata particolare. De hartverscheurend mooie film gaat over een onmogelijk gelegenheidspaar voor één dag, gespeeld door Marcello Mastroianni en Sophia Loren. Zij een slonzige huisvrouw, hij een homoseksuele intellectueel. Witteman schijft: ‘Hoe zij hem verleidt! Hoe hij, na het consummeren van hun onmogelijke liefde zegt: ‘É stato bello… ma non cambia niente’ (het was mooi, maar het verandert niets)!’
Op Twitter schreef iemand dat Witteman een spelfout gemaakt had: het had consumeren moet zijn in plaats van consummeren. Maar Witteman had het wel degelijk bij het rechte einde, consummeren is correct.
‘De liefde consummeren’ betekent ‘geslachtsgemeenschap hebben’. Het woord consummeren, dat voltooien betekent, komt van het Latijnse consummare dat eveneens voltooien betekent. Consumeren komt van een ander Latijns woord, namelijk consumere, dat zowel in het Latijn als in het Nederlands gebruiken betekent. Heel verwarrend. Mijn spellingschecker zet een rood kringeltje onder consummeren, kennelijk kennen ze bij Microsoft het woord ook niet.
Bron: Onze Taal
Het zelfstandig naamwoord dat bij dit werkwoord hoort is consummatie (of consommatie) en daar twijfelt wellicht niemand aan het met dubbele medeklinker geschreven wordt. Maar of het toepasselijk is op de film, weet ik niet zo, want van Dale geeft als (enige) betekenis van het woord: “voltrekking van het huwelijk door de coïtus”.
Bij sommige vrouwtjesspinnen komt na het consummeren het comsumeren.
Bij de homo sapiens wordt er dan juist vaak weer vóór het consummeren erg veel geconsumeerd – soms dusdanig dat het daadwerkelijke consummeren niet zo goed meer wil.