Selecteer een pagina

Opeens was ik werkloos – of nou ja, opeens, ik zag het al een tijdje aankomen maar het daadwerkelijke eind kwam tóch abrupt. ‘Kop op!’ en ‘Niet getreurd,’ riep mijn omgeving. ‘Jij vindt zo weer wat’ en ‘Een crisis een kans.’ Die laatste opmerking getuigt van een soort positivisme dat mij vreemd is, maar ik besloot toch iets te gaan doen wat ik anders nooit gedaan zou hebben. De dood of de gladiolen, dacht ik. En zo werd ik op mijn 47ste stagiair bij – hoe toepasselijk – De Gladiool, een satirisch platform dat gerund wordt door twee inspirerende, originele geesten van rond de 30. Een kans die ik met beide handen aangreep.

De dood of de gladiolen komt volgens Onze taal waarschijnlijk uit de wielersport* en betekent ‘ik waag het erop; het wordt een mislukking of een glorieuze overwinning; alles of niets’. Een overwinning op mezelf is het sowieso. Of het nou alles wordt of niets.

*‘Als een wielrenner een koers of rit gewonnen heeft, krijgt hij op het podium een grote bos bloemen (de ‘gladiolen’). Om te kunnen winnen, moet een wielrenner vaak al zijn krachten aanspreken én het lef hebben om een beslissende versnelling te plaatsen’