Gisteren bezocht ik een bijeenkomst waar zeer veel studenten aanwezig waren. We werden onder anderen toegesproken door iemand die herhaaldelijk het woord ‘uitdaging’  gebruikte. Bij de derde keer ging er een collectieve kreun door de rij studenten achter me. Een studente deed de vingers in haar oren, een ander maakte zelfs een kotsgebaar.

Dat is vanzelfsprekend niet comme il faut en getuigt van weinig respect. Maar ik deel hun afkeur van het woord. Uitdaging is een tot op het bot afgekloven cliché dat een hol begrip is geworden. Op de zwarte lijst ermee.

(Maar stiekem hè, diep in mijn taalbloggershart, doet het mij deugd dat een woord, één enkel woord, zo’n heftige fysieke reactie kan oproepen. )