Ik lees De laatste kamer van Frans Pointl – een boek dat ik de liefhebber van korte verhalen overigens zeer aanbeveel. Vanochtend las ik het verhaal ‘Sokuleren’.
De eenzame hoofdpersoon Kalb (‘behoefte aan vrienden had hij niet en een vrouw had hij immers al, zijn moeder!’) wordt door zijn chef overgeplaatst naar een andere afdeling: “Ik heb besloten u op een andere afdeling te plaatsen waar u polisdossiers gaat sokuleren. U heeft de mulo doorlopen, dan kunt u dat werk wel aan. […] U bent toch bekend met sokuleren neem ik aan?”

Heeft u nooit van sokuleren gehoord? Geen wonder, voor zover ik heb kunnen nagaan, bestaat het woord helemaal niet. De zoektocht bracht me wel op allerlei inspirerende ‘woord’websites: die van bommelwoorden bijvoorbeeld en een pagina over niet bestaande woorden van Onze taal. Ook interessant: hoe maak je nepwoorden?

Terug naar het verhaal: de arme heer Kalb durft niet te vragen wat het werk inhoudt en fietst naar Ruteck’s Cafetaria waar hij ‘langzaam en met bezwaard hart zijn portie hutspot’ eet…