Vanavond herhaalt de NTR de Anderen Tijden Special ‘De ballen van de jaren 80’. Aah, ‘De ballen!’, dat riepen we elkaar ten afscheid toe in de jaren tachtig. Soms riep iemand ‘Laat ze niet vallen’ terug. Uit diezelfde tijd komt – volgens mij – de afscheidsgroet ‘De mazzel’.
Wat zegt men ruim dertig jaar later bij het weggaan? Om mij heen hoor ik vooral ’tot ziens’, ‘dag’, ‘doei’ en ‘hoi’ (die laatste is vreemd, want ‘hoi’ past meer bij een begroeting). Maar misschien loop ik hopeloos achter? Hoe neemt u, bloglezer, afscheid van iemand? Reacties zeer welkom.
Aju!
Zet ‘m op.
“Houdoe” of “Houdoe hè” maar “De mazzel hè” gebruik ik ook nog vaak
Ik hoor veel mensen ook “Later!” zeggen bij het afscheid. Klinkt best leuk, vind ik.
De mazzel bestaat al heel lang en is een verbastering van het Jiddische mazzeltov, geluk. Ik ben het de laatste jaren weer gaan gebruiken, net als veertig jaar geleden. Later als groet dateer ik op een jaar of 25 geleden, ik onderteken er nog wel eens mee in een mail. Verder gebruik ik wel doei en doeg.
Wij zeiden in 1960 al “de mazzel” tegen elkaar als we van school af uit elkaar gingen. In de Achterhoek zeggen ze :”Goedgoan” tegen elkaar
Niet voor alle gelegenheden, maar Reve’s “Moedig voorwaarts!” vind ik nog altijd een mooie.
Vroeger toen ik nog in Groningen woonde, was het altijd: moi.
Bij komen en gaan.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Moi_(groet)