Nooit geweten dat er een naam bestaat voor iets waarvan ik last heb: ik kan niet zo heel goed tegen andermans (eet)geluiden. Gisteren las ik een column in Trouw waarin Jann Ruyters dieper ingaat op het fenomeen. Talloze mensen lijden aan ‘misofonie’. Zij ‘ervaren gevoelens van irritatie, walging en/of woede bij het horen van geluiden die op zich onschuldig zijn’, aldus de website van het AMC.
Misofonie betekent letterlijk: afkeer van geluid, en komt van het Griekse misos ‘haat’ en phónè ‘stem, geluid’, schrijft Wikipedia.
Ruyters schrijft dat sommige misofonen moordenaars worden: in 2011 schoot een Litouwer een medebioscoopbezoeker dood die te veel lawaai maakte met popcorn. Zo ver zal ik nooit gaan, maar als ik iemand zijn koffie of soep hoor slurpen of een appel hoor eten, voel ik een enorme drift opkomen. Liefst loop ik weg. Het gekke is dat ik zelf tot voor kort zonder aan de omgeving te denken ook rustig een peer of paprika at. Sinds iemand me erop wees dat niet prettig te vinden, vraag ik eerst of mijn tafelgenoten het vervelend vinden als… Is het antwoord ja, dan loop ik even naar buiten.
Overigens blijkt dat er in Engeland al een naam is voor het hierboven beschreven gevolg dat de aandoening kan hebben: cinema rage. Mooi!
Wat een opluchting: het bestaat dus echt!
ik kan echt niet tegen het geluid van het eten van chips, een appel,
mensen die überhaupt niet geruisloos hun maaltijd nuttigen, en wat te denken van ´metselen´: een hap brood, en daar gelijk een slok drinken bij nuttigen…. enz. ik verkramp dan helemaal, loop het liefst weg, en soms doe ik dat dan ook!
dat is dus misofonie, heerlijk, ik dacht al dat er een draadje bij mij los zat!
Het verschijnsel ken ik wel, maar las pas vanmiddag voor het eerst het woord daarvoor. Ik heb er zelf geen last van, maar ik verdraag -net als de meeste mensen- niet het geluid van het krassen van krijt op een schoolbord of met name nagels die over een schoolbord krassen. Ik weet niet waarom dat nu zo onverdraaglijk is.
En het onderwerp hangt kennelijk in de lucht, want gisteren dus een column in Trouw en vandaag een artikel in de NRC dat online staat:
http://www.nrc.nl/carriere/2014/09/12/is-je-etende-collega-een-grote-kantoorergernis-pas-op-voor-misofonie/
Je hebt ook mensen die juist prettig, kippenvel-achtig geprikkeld raken van bepaalde subtiele geluiden, zoals fluisteren, knisperen, het krabbelen van een potlood op papier en aanverwanten. Het verschijnsel is wat omstreden, maar de opgeworpen term ervoor is ASMR (Autonomous Sensory Meridian Response). Geïnteresseerden klikken hier voor een voorbeeld. Brrr.
Smakken kun je afleren, maar eetgeluiden worden nou eenmaal geresoneerd door de holtes in je hoofd. Weinig aan te doen dus.