Collega Wim tekende en schilderde veel toen hij een kind was. Hij hield intens van zijn doos met Caran d’Ache kleurpotloden, maar haast nog mooier vond hij de verftubes. Zijn favoriet was vermiljoen, niet alleen omdat hij het een prachtige kleur vond, maar ook omdat hij als jongetje die naam zo exotisch vond. En het gaf hem bovendien een enorme coolfactor om het woord zo tussen neus en lippen door eens op het schoolplein te gebruiken.
Eveneens favoriet waren scharlaken en turkoois, ook al kleuren met namen die hem naar andere werelden deden wegdromen.
Vermiljoen is oranjerood. Anders dan je wellicht zou denken heeft vermiljoen niets met miljoen te maken. Het stamt via het Frans af van het Latijnse vermiculus, een helderrode luis waaruit kleurstof gewonnen werd.
Turkoois is helder lichtblauw en komt van de gelijknamige edelsteen. Vaak wordt het woord op zijn Frans uitgesproken (turkwaas), maar daar is eigenlijk geen dwingende reden toe.
Scharlaken is ook rood, maar donkerder dan vermiljoen. Het woord stamt af van het Latijnse scarlata.
Mooie woorden zijn dat, hoewel niet makkelijk om de kleuren erbij te onthouden. Ik ken de aanduidingen ook uit de schilderswereld, maar kende ze ook al jong van het postzegelverzamelen. Ook bij de kleuren van postzegels worden deze woorden gebruikt. Ik noem nog een paar fraaie; violet, karmijn, kobalt, olijf, smaragd, sepia, aquamarijn, ultramarijn en purper.
De kleuromschrijving van turkoois vind ik er wat naast. Ik vind als omschrijving: blauwgroen of hemelsblauw. Dat is volgens mij niet helemaal hetzelfde als “helder lichtblauw”! Verder snuisteren geeft mij voorbeelden van heel licht turkoois (zoals die Nederlandse spoorwegtreinen van zo’n 60 jaar geleden) tot vrij donker (onder andere bij handtassen, kledij en sieraden).
De kleuren keel, sinopel en sabel vind ik ook zo exotisch klinken.
indigo
Het gevoel van indigo: