Ik hoorde ‘m zojuist weer op de radio: stankhoeftniettestinken.nl. Het verhaaltje rondom de speciale wc-pot is ietwat smerig, maar de slogan bekt lekker. Tenminste, dat vind ik. Dat komt natuurlijk door de alliteratie, een veelgebruikte stijlfiguur die ook wel beginrijm, stafrijm of Germaans rijm wordt genoemd. De herhaling van de beginmedeklinkers – hier st – geeft de zin bijna iets muzikaals. Ik luister niet eens meer naar de boodschap zelf. Alhoewel.
Er is iets raars aan de hand, en dat zit ‘m in de letterlijke betekenis. Stank móét wel stinken, anders spreek je niet van stank, maar van geur of lucht. Tja, daar konden de copywriters vast niks mee, dus: gewoon zo houden. Best wel stronteigenwijs he, die taalcreatievelingen ;-).
“…stoort zich aan stank…” (in de advertentie) ergert mij eigenlijk veel erger.
“Ik luister niet eens meer naar de boodschap zelf.”
In Japan hebben ze toiletten die een muziekje laten horen zodat je ook niet meer naar de boodschap hoeft te luisteren.
Het gaat allemaal om het creëren van een behoefte.
🙂
Jazeker, ik heb me schuldig gemaakt aan dubbelzinnige woordkeuzes.