Op het fietspad slingert een man van links naar rechts. Dat komt omdat hij met één hand een sigaret uit een pakje prutst en met de andere hand zijn telefoon vasthoudt waarin hij hard schreeuwt in een moeilijke taal – Bulgaars? Servisch?
‘Pas op,’ zeg ik als ik hem voorbij fiets.
‘Optyfen, koet,’ schreeuwt hij me achterna. Daar is dan weer geen woord Roemeens bij.
Verbouwereerd fiets ik door. Voor de zekerheid wat sneller dan eerst. Wat een droploel.
Verbouwereerd betekent onthutst, verbijsterd. Het komt van het Middelnederlandse verbabeert dat ook onthutst betekende. Sommige mensen spreken het uit als verbrouwereerd, wellicht omdat je wenkbrauwen omhoog gaan als je verbijsterd bent? Maar correct is dus de versie zonder r: verbouwereerd.
Leuk. Vooral die droploel.
En “verbabeert” heeft dan weer zijn roots in het Oudfranse abaubi, ébaubi. Maar een mooi woord is het wel, en het kwam al in de 16e eeuw onze taal binnengeslopen.
Denk dat de wenkbrauwen inderdaad een vingertje in de pap hebben, want de spelling verbrauwereerd komt ook voor.
Die wenkbrauwen worden verkeerdelijk een vingertje in de pap toegeschreven. De spelling verbrauwereerd is gewoon verkeerd. Als je bij een google-opzoeking, waar Drabkikker naar verwijst, een verschil in antwoord krijgt van 40 hits (voor verbrauwereerd) tegenover 123.000 hits (voor verbouwereerd), dan geeft dat wel een serieuze indicatie dat het géén gangbare schrijfwijze is. Het oorsprongwoord “ébaubi” heeft overigens dezelfde betekenis als verbouwereerd en heeft evenmin iets met wenkbrauwen te maken.
Ik bedoelde ook niet te impliceren dat verbrauwereerd correct is, maar dat ‘wenkbrauwen’ een vinger in de pap lijken te hebben bij het optreden van die fout.
Verbouwereerd constateert deze lezer dat de schrijver over het hoofd ziet dat het vingertje onderwerp is, en de wenkbrauwen meewerkend voorwerp. De persoonsvorm moet dus ‘wordt’ zijn in plaats van ‘worden’.